Een dag voor.......

Morgen is het dan zo ver. Dan wordt ik geopereerd. De afgelopen week is druk geweest maar toch ook weer niet. Elke dag duurde lang genoeg.

Vorige week woensdag de derde dag dat wij het weten waren we een dag zoet in het ziekenhuis. Van het ene nummer naar het andere nummer lopen al voel ik me beslist geen nummer. Wordt ook zeker niet als nummer behandeld. Wat is er enorm veel vooruit gegaan vergeleken met hoe het vroeger was. Toen werd het woord kanker bijna niet in de mond genomen en werd er gesproken over: K. Ik begreep eigenlijk nooit wat K nu was als ze het over mijn Vader hadden die de ziekte van Hodgkin kreeg toen ik 16 was. Hij had K? Jammer dat het toen zo verborgen was. Nu kunnen wij er openlijk met elkaar en de kinderen en kleinkinderen over praten. En dat is zeker al de helft van de verwerking.
Maar over woensdag. Er zijn zoveel mensen die je af moet om geopereerd te worden en als je kanker hebt. Dan staan er allerlei mensen voor je klaar.      Dat is natuurlijk geweldig! Zelfs een verpleegkundige waar je al je vragen en twijfels en verdriet aan kunt vertellen. Je wordt door allerlei lieve mensen omringt. Ook in de zorg dus. Petje af voor zoveel extra hulp op dit gebied. Ik bedacht me wel dat het bijzonder is dat ze dat doen. Als ik kijk naar Arne en Arike met hun twee zorgintensieve kinderen die lijken wel alles zelf uit te moeten vinden en zoeken. Die worden van het kastje naar de muur gestuurd. En eigenlijk is daar maar slechte begeleiding bij. Zo hebben ze nog steeds geen PGB. Terwijl er al veel geld gaat naar allerlei zorg en extra,s die je nu eenmaal nodig hebt met deze twee doerakken.  Als daar nu eens even zoveel mensen waren voor hen als er nu voor ons zijn, dat zou dat een hoop schelen. Maar wij zijn er dankbaar en zeker erg blij mee dat het voor kanker patiënten in ieder geval wel goed geregeld is.  Hoe komt je nu de dagen door nadat je het bericht kreeg?
Eigenlijk gewoon doorgaan met ademhalen en af en toe even een pas op de plaats.
Al moet ik zeggen dat wij veel geluk hebben met de afleiding die onze kleinkinderen ons geven. Er komen verdrietige opmerkingen maar ook geweldige leuke. Matthias die s.morgens zegt als hij mij ziet: he, Oma ik wil niet dat u dood gaat hoor. Ik zeg dan: Oma ook niet hoor. Ohw, maar dan doen we dat niet he! Nee hoor Jongen!
De extra kusjes en mooie tekeningen! Hannah die op school een tekening aan het inkleuren was waaronder gefeliciteerd stond! En Joke die dan zegt: dat is toch niet goed? Nee, weet ik wel maar de tekening is wel mooi! En die wilde ik.......

En dan zondag uit de kerk in de auto heel hard met elkaar zingen: zag twee beren met de leukste combinaties! De slappe lach kregen we ervan. Zeker als je Sem en Hannah in de auto hebt die de hele zondag al lacherig zijn.  Sem die inmiddels een enorme grote tandloze mond heeft gekregen dat wij hem adviseren om maar eens te kijken of er voor hem ook een kunstgebit is.....of misschien heeft opa er nog wel eentje voor hem liggen.... waar hij weer de slappe lach van krijgt.
En dan de kerkdienst op zondag met weer een prachtige preek over Johannes 12. Over de verheerlijking van Christus die moest sterven voor ons zondaars. Dat deed Hij ook voor mij!
Geweldig evangelie! Dat geeft troost en daar wordt je ontroerd van!
Vanmorgen kwam Ds. Wilschut langs om met ons over dat evangelie te spreken en met ons te lezen en bidden. Dan wordt je ook omringt door Gods liefde die hij zend op momenten dat je het nodig hebt. Dan kan ik morgen ook met een gerust hart mij overgeven aan de artsen die de operatie moeten doen, ik weet mij veilig in Jezus armen.