dinsdag 23 september 2014

Ruim een jaar na de laatste chemo, en God dankbaar!

Net terug van vakantie wat een heerlijke drietal weken geweest is. Genoten van de natuur, kunnen fietsen en ook best wel wat stukken kunnen wandelen. Elke x tussendoor dan weer een dag of twee bijkomen met niks doen.....( spelletjes of lezen op de tablet).
En ja dan ben je thuis en begint het lieve leven weer.
Maandag gelijk maar naar de oncoloog en daar mee overlegd over de hormoontabletten die ik nog 4 jaar zou moeten slikken. Ik kreeg een mooie tabel te zien die hij had losgelaten op mijn "geval". Dus leeftijd, welke vorm, in welk stadium en hoeveel klieren er besmet waren. En dan komt daar een tabel uit waar je dan kunt zien hoe het statistisch gezien er met mij voorstaat. Nu dat viel reuze mee....
Alles bij elkaar genomen gaat het om 2%. Wat ook maar een gegeven is waar je eigenlijk niets mee kunt. Zeker als je niet vertrouwt op statistieken, maar je vertrouwen op God ligt die niet doet aan statistieken. Ik heb dat dan ook maar verteld aan de vriendelijk arts. Die overigens helemaal met mij ging meedenken en zelf ook al aangaf dat het eigenlijk gekkenwerk is, als je zoveel bijverschijnselen hebt van de medicatie, die je dan ook alleen inneemt voor 2% meer overlevingskans op wat eigenlijk? Ik zit al voor het grootste gedeelte in de goede modus. Dus voor mij en voor Casper is het in ieder geval duidelijk: die pillen gaan de prullenbak ik. Voor de vakantie kon ik niets. Niet wandelen, niet fietsen en had de hele dag veel pijn, kon eigenlijk de kinderen en kleinkinderen niet goed meer om me heen verdragen. Om dat voor zo weinig nog 4 jaar vol te houden is niet echt waar ik op zit te wachten. Dus die gaan aan de kant. Opluchting!
Maar ja, ik ontdekte een dag voor Casper zijn verjaardag dus weer een knobbeltje. Nu niet op de borst maar er tussen. Duidelijk zichtbaar als je van opzij kijkt en ook goed voelbaar. Weer gezien doordat ik langs de spiegel liep en toevallig mijn oog erop viel. Die spiegel gaat niet meer weg dat kan ik jullie verzekeren!
Gelijk maandag met de oncoloog over gehad, en die heeft mij verwezen naar de chirurg. En gelukkig kan ik daar al snel terecht. Maandag mag ik bij haar langs komen en dan zal er wel een bioptie gedaan worden. Dus het is weer onzeker.
Even weer slikken, en onszelf weer in de vertrouw modus zetten.
Lastig maar meer kunnen we toch niet doen.
Inmiddels de Chirurg gezien en die was heel doortastend. Ik kon gelijk terecht voor een echo. Nu ja, gelijk, we moesten eerst weer even terug naar Appelscha om vervolgens een 1 1/2 uur later weer terug te rijden voor de echo. Die ging goed en de arts vertelde gelijk dat het ging om een goedaardige vetknobbeltje waar verder niets aan gedaan hoeft te worden. Hij adviseerde mij om vooral nu niet meer elke x er aan te gaan zitten voelen en kijken, want die blijft daar echt wel zitten en het kan geen kwaad. Makkelijker gezegd dan gedaan want afgelopen week heb ik denk ik wel duizend x gekeken en gevoeld of het wel echt zo was. Maar God dankbaar dat het niet kwaadaardig is en een onschuldig vetknobbeltje.  
Ook kreeg ik gisteren een CT scan van de onderrug omdat ik daar toch wel enorm veel pijn aan heb. Ik kan slecht liggen, en zeker niet op mijn rug. Als ik opsta moet ik eerst een half uur in een stoel gaan zitten voor ik iets kan. Dus dan ga ik eerst maar ontbijten en daarna douchen en aankleden.
Voelt niet goed en ik wil toch wel weten of dat met de kanker te maken heeft, of dat het nog van de val is die ik vorig jaar januari heb gemaakt toen Casper en ik een mid-weekje weg waren. Ik hoor als het goed is vrijdag hier de uitslag van. Inmiddels ook de uitslag binnen van de scan. Allereerst zei de HA aan de telefoon dat er een minieme slijtage zou zijn. Dat kwam mij erg vreemd over aangezien ik zo een 15 jaar geleden al heb gehoord in Nijmegen na een MRI dat ik ernstige vorm van Artrose heb aan de wervelkolom en een dubbele scoliose. Dus ik wilde daar wel even over praten met de HA. Toen moest we wel toegeven dat ik gelijk had. Maar dat ze nu alleen hadden gekeken of er vorig jaar met die val soms iets gebroken was wat op de zenuw kon drukken. Maar zoals ik toen ook hoorde en  nu wel weer duidelijk werd is het een kwestie van mee leren leven. Ik ben nu wel doorverwezen naar een revalidatie arts die mijn spieren op een goede manier kan helpen weer sterk te worden. Vandaag zag ik op het nieuws daar iets over en dat is dan de bedoeling. Ik wacht wel weer af en ga de tens er maar weer elke dag opzetten. Zoals jullie begrijpen was ik en mijn familie de afgelopen tien dagen even in een bepaalde spanning en afwachting van uitslagen en zijn we nu allen opgelucht en blij dat de kanker niet terug is zoals het er nu uit laat zien.
Gaan we weer met nieuw vertrouwen en moed verder op de weg die ik moet gaan.
Ons huis heet: Domus Spei----Huis van Hoop en dat heeft al vele malen bewezen precies de juiste keuze te zijn geweest.

De tekst van het lied waar dit uitkomt wil ik jullie niet onthouden.

Nooit kan 't geloof te veel verwachten,
des Heilands woorden zijn gewis.
't Faalt aardse vrienden vaak aan krachten,
maar nooit een vriend als Jezus is.
Wat zou ooit zijne macht beperken?
't Heelal staat onder zijn gebied!
Wat zijne liefde wil bewerken,
ontzegt Hem zijn vermogen niet.

Die hoop moet al ons leed verzachten.
Komt, reisgenoten, 't hoofd omhoog!
Voor hen, die 't heil des Heren wachten,
zijn bergen vlak en zeeën droog.
O zaligheid niet af te meten,
o vreugd, die alle smart verbant!
Daar is de vreemd'lingschap vergeten,
en wij, wij zijn in 't Vaderland!