zaterdag 4 mei 2013

Dag 10 tweede Chemo.

En dan zijn er 10 dagen voorbij. Waarvan een zware week. En dan overdrijf ik niet.
Het begin ging goed. Op zaterdag was Timo jarig, hij werd al weer 10! Dus we hebben weer een tiener in huis. Je merkt en ziet het wel aan hem. Hij wordt groter in doen en laten. Puberen! Maar het hoort er bij. Het was een gezellige dag waar ik nog gewoon heb kunnen eten. Al eet ik wel minder en kleinere porties, maar ik eet wel en het smaakte me toen nog. Zondag sloeg de chemo toe en kreeg ik behoorlijk last van mijn hoofd. Toen was Freddy jarig. Die dag is toch wel een beetje aan me voorbij gegaan maar ik heb taart gegeten en de lasagna smaakte me ook goed. Ik probeer tegen de pijn van mijn hoofd, dus geen hoofdpijn maar andere pijn, een hoedje of iets anders op te zetten. Maar zelfs dat deed zeer. Dus mijn winter muts die een ruime rand heeft opgezocht en over mijn hoofd gedaan. Daar heb ik de hele week mee gelopen en geslapen. En dan zo dat de rand niet op mijn hoofd drukte want dan kreeg ik weer hoofdpijn....... je tobt wat af. Zal een erg charmant gezicht geweest zijn maar dat kan me eigenlijk niet zo veel schelen....
Daarna ging het bergafwaarts zoals de bedoeling is van chemo. Dinsdag heb ik nog wel getracht te douchen. Maar toen ik er onder stond wist ik niet meer hoe ik eronder uit moest komen en daarna moest afdrogen en aankleden.......man man, wat ben je dan machteloos. Gelukkig is deze week Casper thuis en kon hij me verder helpen. Daarna wel gekeken naar de abdicatie en inhuldiging. Tussendoor maar liggen op bed of de bank. Nu zul je zeggen waarom op de bank als je een bed hebt. Maar op de bank kan ik met mijn rug tegen de achterkant liggen en dat geeft steun en verlicht de pijn in mijn rug. Op bed moet ik soms lang zoeken voor ik een beetje zonder pijn kan liggen zodat ik in slaap kan vallen. Dus het blijft gewoon proberen wat het beste is.
Woensdag was dacht ik weer de zwaarste dag. Niets kunnen, en je doodziek voelen. Maar het was helaas niet waar. Op donderdag zou het weer beter moeten gaan. Maar al snel bleek ik weer koorts te krijgen met hoesten en benauwd. Uiteindelijk de huisarts er bij en die schreef toen penicilline voor met het advies om bij de volgende kuur al snel met dat te beginnen. Omdat het toch erg vervelend is als je in de dagen dat je moet gaan bij tanken je in bed beland met een ontsteking aan het één of ander. In dit geval Bronchitis. Ook mijn kiezen gingen weer opspelen. Dus volgende week weer naar de tandarts voor foto,s om te kijken of er weer ergens iets zit wat een ontsteking kan geven.
Vrijdag ging de kuur werken en vandaag zit ik weer gedoucht en wel op. Gelukkig gaan we weer de goede kant op en kunnen we weer gaan opbouwen.
Soms wordt me gevraagd: wat voel je dan? Heb je pijn? Maar het gekke is dat ik en velen die chemo krijgen niet kunnen omschrijven. Het voelt: Ziek. En vooral voel je de controle over je lichaam volledig weg vallen. Je verzwakt en kunt nog weinig. Alles is eigenlijk te zwaar. Deze keer was vooral mijn hoofd een probleem, niet kunnen denken, of geluid verdragen, of ook maar iets kunnen opnemen. Maar goed.
Ook deze 10 dagen zijn voorbij gegaan en we kunnen ze weer achter ons laten.
Waren er ook nog goede dingen?
Timo die jarig was dat is toch weer een gedenkdag.
Freddy zijn verjaardag.
Een mooie inhuldegingsdag  waar de kleinkinderen mooi verkleed waren. En we konden genieten van onze nieuwe Koning en Koningin.
Wat te denken van de mooie bloemen die Joran voor mij heeft uitgezocht. Geel want dat vond hij zonnig.
En terwijl ik ziek lig te zijn in bed en naar buiten richting de bosrand kijk, schieten er ineens weer drie reetjes langs over het aardappelveld.
Een Hannah die zegt: Oma u lijkt wel een koe! Ik begrijp gelijk wat ze bedoelt en moet lachen. Moeders kijkt nog wat bedenkelijk maar ik zeg: Ja he, door mijn hoofd. Jaha, met allemaal vlekken!

Dat zijn gouden randjes aan soms zwarte dagen. Tel uw zegeningen is soms moeilijk maar als je nadenkt zijn die er elke dag.
Wat te denken van de lammetjes die bij onze overburen zijn geboren. Nieuw leven!
De zon die vandaag uitbundig aan het schijnen is. En ik kon een stukje wandelen richting die lammetjes en de bosrand. Dingen om dankbaar voor te zijn.

Dan wil ik toch weer afsluiten met een tekst. Uit psalm 68.
20 Geprezen zij de Here.
Dag aan dag draagt Hij ons; die God is ons heil. 
Ook al merk ik er soms niets van, en moeten we allemaal ons eigen leed of wat dan ook dragen, we mogen er op vertrouwen dat God ons draagt door alles heen. Dat bid ik voor ieder die dit leest, dat vertrouwen voor mij, voor ons maar ook voor u/jullie!

2 opmerkingen:

Marjo zei

Ah je begint er weer uit te kruipen.... Fijn ik kijk wel naar die signalen uit.
Hoop dat je je nu weer steeds sterker zult voelen.

Voetstappen in het zand......

Joke Vermanen zei

Het wás een zwaare week. Ik had de bui ergens al zien hangen.
U was al flink sjaggo de dag van de chemo en de dag erna. Alsof er iets aan zat te komen.
Nu begint uw eigen ik weer lekker door te schemeren en dat is voor iedereen fijn!