We gaan gewoon maar door..

Het gaat hier rustig aan en met horten en stoten. Zoals ik al schreef. Elke dag is weer een nieuwe uitdaging. Wat gaat en wat niet. Ik merk bij al die drie de kuren dat ik in de tweede week het slechts kan eten. Zoet is heel erg vies. Dus dat scheelt zou je denken. Maar wat dan wel weet ik ook niet. Met net zo iemand die loopt te snaaien....dit eens proberen en dat eens proberen. Kon ik bij de vorige s,morgens nog met een beschuitje met kaas of pindakaas en hagelslag doen, nu gaat dat dus weer niet. Het slikken is in de tweede week ook moeilijker. Maar alles probeer ik maar en dan zie ik wel of het al dan niet gaat.
Vorige week zelfs mee geweest om boodschappen te doen met Anneke, als was dat wel ff erg veel.
Maar goed ik was er weer even uit geweest. Af en toe doe ik een loopje met Bauke de Friese Stabij pup van Freddy en Joke. Die mag tenslotte toch nog niet ver lopen.....
Zondag kon ik ook weer gewoon een keer naar de kerk. En dat is ook altijd erg fijn.
Ik heb het deze tweede week ook altijd erg koud. De vorige keer zakte mijn temperatuur naar 36 graden en deze x er zelfs iets onder. Maar dat komt wel weer goed. Ik denk dat iedereen het deze afgelopen tijd kouder had dan anders. De open haard was zaterdagavond lekker opgestookt door Casper en ik ben er goed voor gaan zitten om op te warmen. Met boek op de tablet.
Dat brengt me ook op het volgende euvel: lezen gaat steeds minder. Mijn ogen hebben echt te lijden van de kuren. Gelukkig kan ik op de tablet de lettergrootte aanpassen. En de achtergrond kleur. Dan kan ik tenminste nog enigszins lezen. Maar ik hoop maar dat het ook van overgaande aard is.
Vandaag weer zelf voor de kippen gezorgd en dat is ook weer lekker om zelf te doen.
De broedse Betsie,s bekeken en even voorzien van nieuw voer en water met vit C en gezorgd dat ze nu verder met rust gelaten worden. Want ja, het is dag 18 vandaag dat de ene zit te broeden op 6 eieren. Dus als het goed is zouden er dan deze week kuikentjes kunnen komen. En je mag ze vanaf dag 18 dus niet meer storen. Nu dat doen we dan ook maar niet.
Jullie zien ik ga door en we proberen positief te blijven, soms is dat makkelijk soms is dat moeilijk.
Soms moet je huilen en soms moet je lachen.
Zo zei Joke gisteren uit de kerk (ze moet nodig naar de kapper) ik ben aan het sparen voor een pony! Zeg ik: ik ook alleen lukt het bij mij niet zo.....
Een lach en een traan.

Maar we mochten gisteren een mooie preek beluisteren over de Nieuwe Hemel en de Nieuwe Aarde. Dan merk je dat het verlangen daarnaar steeds groter wordt. En wat een vreugd zal dat zijn!
We zongen een prachtige Psalm wat met een lach en een traan gezongen werd.

Psalm 146.

 Ik wil zingen al mijn dagen:
Halleluja, prijs de HEER.
Psalm en lied, Hem opgedragen,
zal ik wijden aan zijn eer.
Juich, mijn ziel, in God verblijd,
heel uw aardse levenstijd.
Zalig hij dit in dit leven
Jakobs God tot helper heeft,
hij die door de nood gedreven,
zich tot Hem om troost begeeft,
die zijn hoop in 't moeilijkst lot
vestigt op de HEER, zijn God.
't Is de HEER van alle heren
Sions Koning, groot in macht,
die voor eeuwig zal regeren
tot het laatste nageslacht.
Sion, zing uw God ter eer.
Halleluja, loof de HEER.

Zesde dag derde chemo.

En dan is het al weer de zesde dag van deze chemo. Ik moet zeggen dat ik hem makkelijker door kom dan de vorige. Ik vermoed dat het komt door de AB die ik van de tandarts moest hebben. En ik heb de dexa eerder en langzamer afgebouwd. Vrijdag ging goed. Ik kon nog eten al had ik wel een enorme droge mond. En dan is het lastig eten. Elke x een slok water er bij nemen. Smaken doet het nergens naar dus dat maakt niet uit. De nacht van vrijdag op zaterdag enorm slecht geslapen. Dan komt ook door dat pepmiddel wat ik moet slikken. Dus ik had maar twee maal een uurtje geslapen. En overdag voldoende energie om wat te doen. In die zin, dat ik wel met Casper mee wilde om nu eindelijk na zes jaar eens voor een nieuwe bril te gaan kijken. En daarvoor zijn we naar Assen gegaan.
We waren ruim anderhalf uur bezig en nu nog twee weken wachten en dan krijgt hij weer een nieuw uiterlijk. Zijn ogen waren niet heel veel achteruit gegaan, maar toch voldoende om een nieuwe te  moeten, maar anders was het toch nodig, want op deze glazen lieten de coating los.

Daarna zelfs nog even langs de Praxis om wat dingen voor de tuin op te halen. Wel heel gericht gelopen en snel weer naar huis. Maar toen had ik toch weer wat gedaan. En niet zoals bij de vorige kuur niet op of neer kunnen. s, Middags geprobeerd te slapen maar ook dat ging niet. Dus ,s avonds gelijk weer wat minder pepmiddel genomen. En toen kon ik ook weer gewoon slapen.
Zondag eerste Pinksterdag kon ik zelfs een keer naar de kerk. En dat was natuurlijk prachtig. Een mooie preek mogen horen van Ds Wilschut. Al ging het zingen bij mij niet zo, ik ben toch echt wel bibberig maar dat maakt niet uit. Zondag middag een lekker lang tukkie gedaan en daarna weer gewoon op geweest.
Tweede pinksterdag gingen Arne en Arike, Freddy en Joke met kids naar de camping om te tenten op te zetten waar ze straks ik gaan kamperen in de vakantie. Dus wij hadden het rijk alleen. Tenminste met Anneke die bleef ook thuis. We zijn rond elf uur even naar de braderie gelopen om even er uit te zijn. Maar ja, daar moet je voor alles contant geld hebben en laten we nu net gewend zijn aan het pinnen en chippen dus geen contant geld meer op zak. Is trouwens ook lastig met de collecte op zondag in de kerk....Maar we hadden nog net genoeg voor een Vietnamese loempia en die smaakte me prima. Er was niet veel bijzonders te zien, behalve veel eetttenten en wat ander spul waar we toch niets aan hebben. Maar goed, ik had weer een stuk buiten gelopen.
En ,s middags weer lekker een tukkie gedaan, en daarna nog even wat genaaid. Ik ben weer door gegaan met de deken voor Matthias. En dan moet ik nu allemaal vierkantjes weer aan elkaar naaien. Zodat het weer een ninepatch wordt, met een molen. Ik kon een half uurtje naaien en toen was het op.
Ik ben toch te bibberig, en te slap om goed mijn aandacht er bij te houden. Maar ja, het is al meer dan ik de vorige kuur kon doen. En dat is echt wel iets om dankbaar voor te zijn!
Vanmorgen kon ik gewoon opstaan maar douchen is te veel. Dus ik heb me zo aangekleed en doe een beetje niet veel. Nu kan ik wel dit blog schrijven met tussen pozen. Zodat jullie ook weer op de hoogte zijn. De foto,s kan ik nog steeds niet plaatsen, ik moet dat nog eens goed uitzoeken. Maar dan maar zonder foto.s.
Maar het gaat dus best goed naar omstandigheden. Als ik bedenk hoe de eerste twee gingen en deze nu, dan is dat een wereld van verschil.

Als wind die door de bomen waait van: Justin van Tricht

Als wind die door de bomen waait,
met vlagen hard en zacht.
Zo is de Geest die vurig zaait,
zijn lichtend vuur ons bracht.
Hij strooit de vonken in ons uit,
een vlam in ons ontstaat.
Die gloeiend in het hart ontspruit,
een vuur dat leven gaat.

Dit vuur zal raken tong en taal,
en strelen hart en oor.
Doorbreekt barrières van de taal,
de Geest bewerkt gehoor.
De spraakverwarring is voorbij,
er is geen misverstand.
Want wij verstaan Gods woorden blij,
vertaald door hogerhand.

Verrassend is het werk der Geest,
soms als een bries, een storm.
Soms als een donderslag, gevreesd,
maar boeiend steeds de vorm.
Waarin Hij zich manifesteert,
steeds nieuw en steeds met macht.
Hij onderwijst ons en Hij leert,
Hij leidt ons schenkt ons kracht.

Het is de Geest die ons verlicht,
ons met Zijn gloed doortrekt.
Wiens vuur wiens vlam ons aangezicht,
laat stralen opgewekt.
Het is die Geest der Waarheid die
voor leugen ons bewaart.
Het is die Geest in klaarheid die,
in ’t licht Gods woord verklaart. 

Bijna niet!

Vannacht heb ik eigenlijk wel goed geslapen. In één ruk van half elf tot 5 uur. En daarna weer snel door tot 7 uur. Dus dat was in ieder geval een goed begin. Na douchen en ontbijt naar het ziekenhuis en daar waren we de eerste. Er werd al snel een naaldje geplaatst. Waar ze dus wel bloed door kon afnemen maar die niet verder te krijgen was. Was in een ader op mijn hand die ze de vorige keer gebruikt had en dan kon ze het eigenlijk al weten dat het daar niet in zou gaan. Maar ja, altijd proberen, je weet nooit. De aders van de andere keren en die van tijdens de operatie zijn nog steeds ontstoken en pijnlijk. Ik kan daardoor nu ook niet haken of breien. Die in mijn rechterarm is helemaal geweldig om te voelen....niet dus.
Maar ik moest toch eerst naar beneden voor ons gesprek met de Onc.Verpl. over de volgende drie kuren. Eigenlijk was ik daar best wel snel klaar mee aangezien ik alles al goed doorgelezen had. En mij had voorbereid. We kregen een nieuwe machtiging voor een pruik die ik nog moet opsturen naar Groningen. En een lijst met ziekenhuis bezoeken die we gebracht hebben voor de verzekering om reiskosten vergoed te krijgen.
En daarna het verhaal van de huisarts en tandarts over het overleg voor een Antibiotica kuur. Daar werd dus met de oncoloog overlegd en die zag het niet zitten. Om van te voren AB te geven terwijl er nog geen ontsteking is....(alhoewel mijn aderen aardig ontstoken zijn) . Hij stelde voor om eerst dan een week te wachten om verder op te knappen en dan de volgende kuur te nemen. Daar moest ik dus wel even goed over nadenken. Want ja, van uitstel komt afstel is meestal het geval. Alleen ik heb al diverse malen meegemaakt dat operatie,s opeens moesten worden uitgesteld vlak voor de operatie, en ik kan jullie verzekeren dat ik dat als erg naar heb ervaren. Om me dan weer goed op te pakken en te motiveren is gewoon erg lastig. Dus eigenlijk voelde ik daar niets voor. Met in mijn achterhoofd dat de tandarts gisteren al aangaf dat zij wel het recept wil schrijven voor een AB kuur omdat ze die altijd voorschrijft bij het soort behandeling die ik gisteren had gekregen. Alleen dat zij wilde dat het in overleg met de oncoloog ging. Die gaf dus eigenlijk het stokje weer aan haar terug. En de huisarts had al aangegeven dat zij ook wil meewerken om mij dan wel AB voor te schrijven als preventief.
Dus ik heb toch gekozen om deze kuur door te laten gaan.
Dus ik kreeg maagbeschermers voor de maag pijn die ik in de derde week krijg. Nu ja, kreeg! Je moet ze weer zelf betalen.
Daarna naar boven voor de kuur. En zoeken naar een andere ader. Nog een keer proberen en niet gelukt. Daarna aan de binnen kant van mijn arm nog eentje gevonden. En daar lukte het wel. Joehoe!! Wat waren we blij.......die zit dacht ik.
Toen werd het doorspoel middel er aan gehangen en vervolgens werd er niets gedaan.....
Dus op een gegeven moment werd er de chemo aangehangen. Maar voor de chemo moet je eerst nog een anti misselijkheids-middel krijgen en dan een kwartier doorspoelen. Dus gelukkig let ik goed op wat ze er in willen pompen. En ja, oeps, dat klopt niet. Dus snel eerst het juiste middel aangesloten en daarna dan weer door spoelen en dan de chemo enz enz. Kwam er nu dus wel op neer dat ik twee flessen door spoeling heb gekregen wat er voor zorgde dat ik goed ging plassen.... En dat is dan wel weer goed. Maar zo zie je dat je ook als patiënt goed moet opletten.
Bij de laatste doorspoeling dus weer naar huis gebeld en kwam Arike me ophalen. We zijn toen nog even naar de Jumbo geweest en toen snel naar huis.
En daar wordt het weer ondergaan en hopen dat het deze keer beter gaat. Wie weet heb ik ook eens geluk op dit gebied.
Er is verdriet, dat is zeker. Maar er is ook troost. We mogen uitzien naar de nieuwe Hemel en Aarde.
En we geloven dit zeker:

Jesaja 25:8

Hij zal de dood voor altijd verslinden,

de Heere HEERE zal de tranen van alle gezichten afwissen

en de smaad van Zijn volk wegnemen van heel de aarde,

want de HEERE heeft gesproken.

Sneltrein halte drie!

Vandaag dus mijn dag voor...... En ja, dan ga je wel weer zenuwachtig worden. Hoe zal het deze keer gaan. Ga ik er wel goed in of is het eigenlijk nog steeds niet goed.
En het laatste is toch wel het geval. Ik blijf me dus grieperig voelen en heb ook nog steeds enorme hoestbuien. Dus ik zie de bui al wel weer hangen....
Vanmorgen dus naar de tandarts die eigenlijk een tand zou gaan vullen. Maaaaaaaaar de kies die er drie weken geleden is uitgebikt was nog steeds niet goed genezen. En na onderzoek bleek daar een stukje van mijn kaak in de weg te zitten. Dus sneetje er in, en daarna ging ze de kaak afslijpen. En toen weer netjes dicht genaaid, want ze wilde eerst kijken of het na twee dagen nu wel dicht zou gaan. Maar als ik Chemo heb kan ze beter de eerste twee weken niet in mijn mond komen. En dat niet voor mij zelf maar voor haar. Ik moet als ik hier naar de wc geweest ben ook de wc twee x doortrekken. Niet voor mijzelf maar voor de anderen hier in huis. Nu doe ik dat ook netjes maar op de wc waar ik heen ga, gaat alleen ik en manlief. De rest mag er nu niet op. Maar dat terug komen over twee dagen ging dus niet, en heeft ze er uit voorzorg toch maar een hechting in gedaan. En mijn tandvlees wat ontstoken is door de chemo heeft ze even lekker behandeld en ingesmeerd met één of ander goedje wat die ontsteking moet afremmen.
Morgen moet ik dan aan de ONC. Verpl. een recept vragen voor penicilline. Want dat geven ze altijd bij zo een behandeling als ik nu gekregen heb zei de tandarts. Maar omdat ik morgen de derde kuur krijg wil ze wel dat er even overlegd wordt welke dan het beste is. Dus die penicilline krijg is zeker.
Ik hoop ook echt dat die dan ook zijn werk goed gaat doen. En dat ik er van ga opknappen.
Zo niet, dan zal ik het er mee moeten doen.
Zo gaan we dan op voor de derde kuur. Je kunt beter een kuur moeten doen als kunstrijdster, of in de paarden sport. Lijkt me echt een leuker ding om te doen.
Dit soort kuren zijn niet echt geweldig om over naar huis te schrijven. Alhoewel ik er al aardig wat over geschreven heb op dit blog. Maar mocht het zo zijn dat jullie weer even niets van mij horen, dan ben ik even druk met mezelf.
Ieder die dit leest wens ik natuurlijk het allerbeste toe. Hopelijk goede gezondheid en vertrouwen.
Psalm 46 is ons tot grote troost. Daarom wil ik hier een gedeelte delen.

2 God is ons een toevlucht en vesting;

Hij is in hoge mate een hulp gebleken in benauwdheden.

3 Daarom zullen wij niet bevreesd zijn, al veranderde de aarde van plaats

en werden de bergen verzet naar het hart van de zeeën.

4 Laat haar water bruisen, laat het schuimen,

laat de bergen beven door haar onstuimigheid.

12 De HEERE van de legermachten is met ons;

de God van Jakob is voor ons een veilige vesting.

Wel of geen pruik?

Zoals jullie weten had ik een dilemma over wel of geen pruik. Op zich kan ik best leven zonder haar. En maakt het me ook niet zo veel uit. Zeker als de keuze neer komt op € 110,00 dan is het voor mij snel klaar met kiezen. Want dat bedrag was me echt te veel van het goede.
Nu kreeg ik van de stichting: lookgoodfeelbetter  een verwenmorgen aangeboden in het ziekenhuis in Assen. En daar ben ik heen geweest. Ik voelde me goed genoeg om te gaan. En het geeft wat afleiding. Nu waren daar geweldige vrijwilligers  die ons ( 6 vrouwen met BK) een hele leuke morgen gaven. We vielen met onze neus in het gebak want ze bestaan inmiddels 5 jaar. Dus dat was al geweldig. Maar ook de dames die je op allerlei manieren willen helpen om er toch leuk en "gezond" uit te zien terwijl je dat duidelijk zichtbaar niet bent. Er werd van alles geleerd over opmaken en ook was er iemand die ons de pruiken uitlegde. En liet zien hoe je een buff kunt dragen. We hebben met elkaar veel lol gehad en het was reuze gezellig. Ik kwam er helemaal blij vandaan.
De dame van de pruiken heb ik even mee gesproken en haar gevraagd waarom er nu geen pruiken waren die binnen het budget van de verzekering zouden vallen. Zij gaf aan dat zij die wel hebben. Dus als ik wilde kon ik zo bij haar langs komen en zouden ze voor mij een pruik uitzoeken die gewoon binnen het budget van de verzekering past. Toen ik thuis was heb ik daar met de dames over gesproken en zij gaven aan: waarom zou u dat niet doen? Al is het maar voor bijzondere gelegenheden. Dus ik de afspraak gemaakt en Joke en ik er heen.
In Groningen bij franskoopal werden we uiterst vriendelijk en gastvrij ontvangen. En hadden ze een aantal pruiken uitgezocht die allemaal binnen het budget pasten. Laat nu de eerste gelijk de juiste zijn! Er moest nog wat geknipt worden. En een slibrandje er in aangebracht worden. En toen kon ik met haar de winkel verlaten.Thuis gekomen heb ik hem opgehouden en iedereen moest dus weer wennen aan het nieuwe gezicht.
Eerlijk gezegd ik ook. Maar waarom nu toch ook een pruik. Op één of andere manier was ik toch wel een beetje mezelf kwijt. Als ik in de spiegel keek zag ik mijn vader. Niets mis, mee want dat was een lieve man. Waar ik nog heel vaak met liefde aan terug denk. Die ook belangrijk in mijn leven was. Waar ik ook hele goede herinneringen aan heb. Maar toch ben je dan jezelf wat kwijt. Toen ik de pruik op kreeg en in de spiegel keek kreeg ik weer een "eigen" gezicht. En dat is toch wel prettig moet ik toegeven.
Freddy moest zelfs even kijken wat er nu niet klopte aan mijn nieuwe uiterlijk voor hij zag dat ik een pruik op had. En matthias die zat te spelen, en keek me aan en verschoot van kleur......moest even nog eens kijken en zei toen: zo he! Maar voor iedereen hier in huis is zonder pruik ook gewoon prima.
Ik heb hem op Hemelvaartsdag opgedaan naar de kerk, en dat was prettig maar ik merkte toch dat hij na enige tijd mij hoofdpijn bezorgde. Dus ik moet er zeker nog mee terug, en dat ik merk dat je moet wennen aan het idee dat hij niet zomaar van je hoofd gaat......beetje vreemd nog dus.

Dag 10 tweede Chemo.

En dan zijn er 10 dagen voorbij. Waarvan een zware week. En dan overdrijf ik niet.
Het begin ging goed. Op zaterdag was Timo jarig, hij werd al weer 10! Dus we hebben weer een tiener in huis. Je merkt en ziet het wel aan hem. Hij wordt groter in doen en laten. Puberen! Maar het hoort er bij. Het was een gezellige dag waar ik nog gewoon heb kunnen eten. Al eet ik wel minder en kleinere porties, maar ik eet wel en het smaakte me toen nog. Zondag sloeg de chemo toe en kreeg ik behoorlijk last van mijn hoofd. Toen was Freddy jarig. Die dag is toch wel een beetje aan me voorbij gegaan maar ik heb taart gegeten en de lasagna smaakte me ook goed. Ik probeer tegen de pijn van mijn hoofd, dus geen hoofdpijn maar andere pijn, een hoedje of iets anders op te zetten. Maar zelfs dat deed zeer. Dus mijn winter muts die een ruime rand heeft opgezocht en over mijn hoofd gedaan. Daar heb ik de hele week mee gelopen en geslapen. En dan zo dat de rand niet op mijn hoofd drukte want dan kreeg ik weer hoofdpijn....... je tobt wat af. Zal een erg charmant gezicht geweest zijn maar dat kan me eigenlijk niet zo veel schelen....
Daarna ging het bergafwaarts zoals de bedoeling is van chemo. Dinsdag heb ik nog wel getracht te douchen. Maar toen ik er onder stond wist ik niet meer hoe ik eronder uit moest komen en daarna moest afdrogen en aankleden.......man man, wat ben je dan machteloos. Gelukkig is deze week Casper thuis en kon hij me verder helpen. Daarna wel gekeken naar de abdicatie en inhuldiging. Tussendoor maar liggen op bed of de bank. Nu zul je zeggen waarom op de bank als je een bed hebt. Maar op de bank kan ik met mijn rug tegen de achterkant liggen en dat geeft steun en verlicht de pijn in mijn rug. Op bed moet ik soms lang zoeken voor ik een beetje zonder pijn kan liggen zodat ik in slaap kan vallen. Dus het blijft gewoon proberen wat het beste is.
Woensdag was dacht ik weer de zwaarste dag. Niets kunnen, en je doodziek voelen. Maar het was helaas niet waar. Op donderdag zou het weer beter moeten gaan. Maar al snel bleek ik weer koorts te krijgen met hoesten en benauwd. Uiteindelijk de huisarts er bij en die schreef toen penicilline voor met het advies om bij de volgende kuur al snel met dat te beginnen. Omdat het toch erg vervelend is als je in de dagen dat je moet gaan bij tanken je in bed beland met een ontsteking aan het één of ander. In dit geval Bronchitis. Ook mijn kiezen gingen weer opspelen. Dus volgende week weer naar de tandarts voor foto,s om te kijken of er weer ergens iets zit wat een ontsteking kan geven.
Vrijdag ging de kuur werken en vandaag zit ik weer gedoucht en wel op. Gelukkig gaan we weer de goede kant op en kunnen we weer gaan opbouwen.
Soms wordt me gevraagd: wat voel je dan? Heb je pijn? Maar het gekke is dat ik en velen die chemo krijgen niet kunnen omschrijven. Het voelt: Ziek. En vooral voel je de controle over je lichaam volledig weg vallen. Je verzwakt en kunt nog weinig. Alles is eigenlijk te zwaar. Deze keer was vooral mijn hoofd een probleem, niet kunnen denken, of geluid verdragen, of ook maar iets kunnen opnemen. Maar goed.
Ook deze 10 dagen zijn voorbij gegaan en we kunnen ze weer achter ons laten.
Waren er ook nog goede dingen?
Timo die jarig was dat is toch weer een gedenkdag.
Freddy zijn verjaardag.
Een mooie inhuldegingsdag  waar de kleinkinderen mooi verkleed waren. En we konden genieten van onze nieuwe Koning en Koningin.
Wat te denken van de mooie bloemen die Joran voor mij heeft uitgezocht. Geel want dat vond hij zonnig.
En terwijl ik ziek lig te zijn in bed en naar buiten richting de bosrand kijk, schieten er ineens weer drie reetjes langs over het aardappelveld.
Een Hannah die zegt: Oma u lijkt wel een koe! Ik begrijp gelijk wat ze bedoelt en moet lachen. Moeders kijkt nog wat bedenkelijk maar ik zeg: Ja he, door mijn hoofd. Jaha, met allemaal vlekken!

Dat zijn gouden randjes aan soms zwarte dagen. Tel uw zegeningen is soms moeilijk maar als je nadenkt zijn die er elke dag.
Wat te denken van de lammetjes die bij onze overburen zijn geboren. Nieuw leven!
De zon die vandaag uitbundig aan het schijnen is. En ik kon een stukje wandelen richting die lammetjes en de bosrand. Dingen om dankbaar voor te zijn.

Dan wil ik toch weer afsluiten met een tekst. Uit psalm 68.

20 Geprezen zij de Here.

Dag aan dag draagt Hij ons; die God is ons heil. 

Ook al merk ik er soms niets van, en moeten we allemaal ons eigen leed of wat dan ook dragen, we mogen er op vertrouwen dat God ons draagt door alles heen. Dat bid ik voor ieder die dit leest, dat vertrouwen voor mij, voor ons maar ook voor u/jullie!