zaterdag 13 april 2013

Dag 10 van de eerste chemo.



Het is een zware weg, en het lijkt nog steeds een boze droom. Soms denk ik: help maak me wakker! Maar helaas gaat dan niet en moet je verder met de trein. Je kunt niet terug, je kunt niet uitstappen en de volgende halte is in dit geval de volgende chemo. Maar er is weer verbetering. Het is niet meer allemaal kommer en kwel. Ik ben weer terug en de ergste dagen heb ik gehad.
Dat is positief. Vandaag hebben we Hannah haar 5 de verjaardag gevierd en ik was er de hele dag bij.
Vanmiddag gerust maar verder gewoon er bij geweest. En dat is geweldig toch?
De misselijkheid en andere ongemakken zijn nog zeker niet allemaal weg. Maar ik kan het goed handelen en dat vind ik erg belangrijk. Ik heb weer de controle en niet de chemo.
Eten doe ik met kleine beetjes en dan is het wachten tot het goed gedaald is of niet. Overgeven heb ik niet gedaan maar misselijk wel. Eten doet zeer zodra het land dus ook dat is niet fijn.
Moet nog denken aan de tijd dat ik zwanger was van Arike, in die tijd werkte ik nog in de kraamverzorging. En ik was zo misselijk als een kat. Man man, en overgeven! Maar dat ging over met een week of 13 en je kreeg er iets moois voor...haha. Ook dat kan voor mensen heel zwaar zijn, ik moest er toen niet aan denken dat je zo 9 maanden zou zijn. Dat was in mijn geval ook niet zo. Dus het was te overzien. Nu ben ik er ook voorlopig nog wel even zoet mee, maar zoals het nu is, kan ik nog van alles bedenken wat ik zou kunnen proberen om te eten zonder te veel problemen te krijgen. Nu wel, nu heb ik weer grip op mijn lijf. En dat is toch wel erg fijn.
Dus de taart van Hannah was maar een klein hapje, maar een paar stukjes worst ging goed, en de macaroni is wat hard gevallen.
Vorige blog betrok ik alleen de vrouwen in mijn betoog. Maar wat te denken van al die kinderen? Dat die zulke zware strijd te leveren hebben. Dat die dit dan ook meemaken. Ik heb diep respect voor hen en voor de ouders en verzorgers en ieder die erom heen staan.
Dan is het toch te gek voor woorden dat een centrum als KIKA moet bedelen om geld? Dat het niet gewoon zo is dat er vanuit de regering of het bedrijfsleven gezorgd wordt dat zo een huis er gewoon komt. Aan de ene kant worden er miljoenen over de balk gesmeten aan sport verdwazing, inhuldigingsfeesten, zoveel jarig bestaan van allerlei gebouwen, en ik denk dat we allemaal zo een balk weten op te noemen. En dit kan niet betaald worden, daar moeten we voor gaan bedelen. Onbegrijpelijk, zeker als je weet wat voor een strijd deze kinderen moeten leveren.
En dan spreekt een regeringsleider over het moeten vertrouwen hebben in de toekomst. We moeten weer gaan uitgeven. En vertrouwen, vertrouwen. Hij kent vast het lied:
Psalm 146:2
Vest op prinsen geen betrouwen,
Waar men nimmer heil bij vindt;
Zoudt g' uw hoop op mensen bouwen?
Als Gods hand hun geest ontbindt,
Keren zij tot d' aarde weer,
Storten met hun aanslag neer.

Ik denk dit een goed afsluiter is van deze blog. We mogen weten op wie we wel moeten vertrouwen en gelukkig is dat vertrouwen hier nog steeds aanwezig. En blijven wij onze Hoop op Hem houden.

4 opmerkingen:

Marjo zei

Je wordt weer strijdbaar..... fijn om te lezen. Gefeliciteerd met Hannah.

Oma de Ruijter zei

Dank je wel Marjo!

Joke Vermanen zei

Heel goed om dit te lezen.
Het viel mij de afgelopen week ook zwaar. Om te zien dat u 'anders' ziek bent. Gelaten liep/slofte u door het huis. Zo heb ik u nog nooit gezien!
Maar nu gaat het beter, U heeft nog steeds niet het vuur onder de sloffen, maar er is verschil te merken!
Gelukkig maar want zo hebben we gisteren een fijn feest kunnen vieren.
En we zijn God dankbaar dat U maar ook Hij er bij was!

jokiedebeer zei

Hallo Joke, ik ben net deze blog terecht gekomen, en heb je hele verhaal gelezen. Ik had niet mee gekregen dat je borst kanker had gekregen en God je in deze trein had gezet.
Maar hoe dan ook Hij reist met je mee.
En als je het goed vind wil ik je graag ook op dit blog volgen om met je mee te leven hoe je alles doorstaat.
Heel veel sterkte en Gods Zegen.
Groetjes Joke